Choroba refluksowa przełyku (GERD) – skuteczna dietoterapia i suplementacja  Choroba refluksowa przełyku (GERD), potocznie refluks, jest jedną z najczęstszych chorób gastroenterologicznych. Szacuje się, że dotyczy nawet 40% osób dorosłych. GERD ma negatywny wpływ na jakość i komfort życia, może doprowadzić również do poważnych powikłań takich jak rozległe nadżerki, a nawet zmiany nowotworowe w przełyku. W tym artykule przybliżę Ci tematykę dietoterapii GERD, dzięki czemu dowiesz się co jeść, a czego unikać w refluksie.  Co to jest GERD? Przyczyny i objawy refluksu Choroba refluksowa przełyku polega na patologicznym zarzucaniu treści pokarmowej z żołądka do przełyku. W żołądku panuje środowisko kwaśne – jest to niezbędne do prawidłowego wydzielania soków trawiennych i efektywnego trawienia. Cofanie się kwaśnej treści pokarmowej powoduje podrażnienia przełyku, a to prowadzi do wielu nieprzyjemnych objawów oraz powikłań zdrowotnych.  Jak powstaje refluks? Może na to wpływać kilka czynników. Dodatkowo ryzyko wystąpienia choroby refluksowej przełyku jest wyższe u osób z nadmierną masą ciała, które prowadzą siedzący tryb życia oraz są podatne na stres. Refluks może pojawiać się również w wyniku stosowania nieprawidłowej diety.  Jak objawia się choroba refluksowa przełyku? Najczęstszym symptomem jest zgaga, czyli uczucie palenia za mostkiem. Dodatkowo może pojawić się ból w nadbrzuszu i odbijania. Objawami, które mogą świadczyć o chorobie refluksowej przełyku, są też chrypka i kaszel (zespół kaszlu refluksowego i zespół refluksowego zapalenia krtani).  Dieta w refluksie Dietoterapia jest nieodłącznym elementem leczenia choroby refluksowej przełyku. Dzięki odpowiedniemu odżywianiu i komponowaniu posiłków możliwe jest zmniejszenie objawów i poprawa jakości życia, a także zmniejszenie ryzyka powikłań, w tym tzw. przełyku Barreta, który predysponuje do rozwoju raka. Warto też wspomnieć, że układ pokarmowy, jego budowa i fizjologia, jest bardzo złożony, a wszystkie narządy są ze sobą połączone i wzajemnie na siebie wpływają. Oznacza to, że działania terapeutyczne powinny być ukierunkowane na poprawę funkcjonowania całego układu pokarmowego – tylko wtedy będą skuteczne i długotrwałe. Leczenie samych objawów lub jednego, konkretnego problemu bez uwzględnienia całości i w odizolowaniu od pozostałych funkcji pokarmowych może pomóc, ale najczęściej na krótki czas.  Planując dietę w refluksie, warto wziąć pod uwagę czynniki takie jak: Jeśli chcesz skutecznie rozwiązać swoje problemy, uporać się z dolegliwościami oraz kompleksowo zadbać o swój przewód pokarmowy, a tym samym cały organizm, zapraszam do zapisu na konsultacje lub wysłania wiadomości mailowej na adres: nutriaid.dietetyk@gmail.com. Poznaj dwie najważniejsze zasady dietoterapii w chorobie refluksowej przełyku: Dodatkowo z diety (przynajmniej na pewien okres czasu) warto wyeliminować produktów, które obniżają ciśnienie w dolnym zwieraczu przełyku, wywołują jego przejściowe, spontaniczne relaksacje, opóźniają opróżnianie żołądka oraz drażnią receptory i błonę śluzową przełyku. Czego nie jeść w refluksie? Warto wspomnieć również o occie. Wiele osób traktuje picie octu jako naturalny sposób na refluks i zakwaszenie żołądka. Niedokwaszony żołądek przedstawiany jest jako główna przyczyna refluksu, a ocet jako najlepsza, domowa metoda na zgagę. Niestety te założenia w większości przypadków są błędne.  Po pierwsze, wyróżniamy tzw. refluks kwaśny oraz niekwaśny – ten drugi, potencjalnie związany z niedokwasotą żołądka występuje bardzo rzadko, nieporównywalnie rzadziej niż refluks kwaśny. Jednak nawet jeśli mielibyśmy do czynienia z niedokwasotą, ocet nie będzie w pełni skutecznym rozwiązaniem. Dlaczego? pH kwasu octowego wynosi ok. 3-5, a prawidłowe pH żołądka 1-2. Co więcej, cet zawsze należy spożywać po rozcieńczeniu. W przeciwnym razie dojdzie do poważnego uszkodzenia szkliwa oraz śluzówki przełyku, która i tak jest już podrażniona w wyniku choroby refluksowej. W efekcie spożyta mikstura nie ma mocy zakwaszającej żołądek. Kolejna kwestia, dotyczy tego, że u bardzo dużej części pacjentów z refluksem występują problemy z opróżnianiem żołądka. Z pierwszej części tego artykułu, wiesz już, że to jedna z głównych jego przyczyn. Tymczasem główne działanie opiera się właśnie na spowolnieniu tempa opróżniania żołądka. Z tego względu może być stosowany u niektórych pacjentów z insulinoopornością i cukrzycą, ponieważ wolniejsze opróżnianie żołądka, powoduje wolniejsze trawienie węglowodanów i uwalnianie glukozy do krwioobiegu, a tym samym stabilniejszą glikemię. W przypadku refluksu picie octu nie ma jednak zastosowania i może wręcz pogłębiać problem.  Co możesz zastosować zamiast octu? Oto naturalne sposoby na refluks: Suplementacja w refluksie Jeśli cierpisz na refluksową chorobę przełyku, możesz też wspomóc się suplementacją. Pamiętaj, aby skonsultować ją ze specjalistą i upewnić się, że jest bezpieczna w Twoim przypadku. Jakie suplementy mogą pomóc przy refluksie? Podsumowanie Choroba refluksowa przełyku (GERD) to jedna z najczęstszych chorób układu pokarmowego. Objawia się głównie zgagą, czyli silnym pieczeniem za mostkiem, a nieleczona może doprowadzić do poważnych powikłań, w tym choroby nowotworowej. Niezbędnym elementem leczenia jest dieta lekkostrawna z ograniczeniem błonnika i produktów wpływających na czynność dolnego zwieracza przełyku, tempo opróżniania żołądka oraz receptory czuciowe przełyku. Ze względu na złożoność problemu i częste współwystępowanie z innymi problemami zdrowotnymi, kluczowe jest indywidualne, holistyczne podejście.

Endometrioza – dieta i suplementacja wspomagająca leczenie Endometrioza to przewlekła, zapalna, hormonozależna choroba polegająca na występowaniu ognisk endometrium poza jamą macicy. Może powodować bardzo bolesne i obfite miesiączki oraz niepłodność. Sprawdź, jaką dietę i suplementację stosować przy endometriozie, aby zmniejszyć objawy i ryzyko powikłań. Endometrioza – co to jest? Objawy i przebieg endometriozy Zgodnie z definicją, endometrioza to chirurgiczne wykrycie tkanki endometrialnej poza jamą macicy. Coraz częściej zwraca się jednak uwagę na to, że jest to zbyt wąska definicja, która nie odzwierciedla w pełni charakteru tej choroby. W endometriozie tkanki endometrium mogą być zlokalizowane w całym organizmie, choć najczęściej obserwuje się je w jajowodach, jajnikach oraz jamie otrzewnej. Zdarza się, że pojawiają się również w bliźnie np. po cesarskim cięciu. Szacuje się, że endometrioza dotyczy nawet 10% kobiet w okresie rozrodczym, jednak statystyki te mogą być bardzo zaniżone, ze względu na trudną diagnostykę trwającą często nawet 7-10 lat.  Endometrioza jest chorobą o charakterze przewlekłym i zapalnym. Zaliczana jest do schorzeń estrogenozależnych, co oznacza, że jej rozwój i objawy są ściśle związane z gospodarką hormonalną i poziomem estrogenów w organizmie. W przebiegu endometriozy obserwuje się zaburzenia metabolizmu estrogenów, funkcjonowania układu immunologicznego, mikroflory jelitowej oraz wzmożony stres oksydacyjny i stan zapalny. Endometrioza może współwystępować i zwiększać ryzyko innych problemów zdrowotnych takich jak choroby autoimmunologiczne, nowotworowe (m.in. rak jajnika, chłoniak Hodgkina) i schorzenia przewodu pokarmowego np. IBS lub SIBO.  Objawy endometriozy mogą być różne u poszczególnych kobiet i mieć inny stopień nasilenia. W zaawansowanych przypadkach choroba bardzo utrudnia codzienne funkcjonowanie. Najczęstsze objawy endometriozy to: Przyczyny endometriozy Endometrioza to choroba o bardzo złożonej patogenezie. Do dziś nie opisano jednej, konkretnej przyczyny endometriozy, a w jej rozwoju biorą udział zarówno czynniki genetyczne, jak i środowiskowe związane ze stylem życia.  Do czynników ryzyka endometriozy zalicza się m.in.: W rozwoju endometriozy istotną rolę mogą również odgrywać czynniki żywieniowe, w szczególności:  Diagnostyka i leczenie endometriozy Diagnostyka endometriozy jest trudna i często trwa wiele lat. Do jakiego lekarza należy udać się w przypadku występowania niepokojących objawów? Powinien być to ginekolog specjalizujący się diagnozowaniu i leczeniu endometriozy. W procesie diagnostycznym wykorzystywane są metody takie jak: Czy da się wyleczyć endometriozę? Niestety jest to choroba o charakterze przewlekłym, co oznacza, że często nie jest możliwe jej całkowite i trwałe wyleczenie, a objawy mogą nawracać. W terapii endometriozy wykorzystuje się leki zmniejszające ból (m.in. progestageny, antagoniści GnRH, inhibitory aromatazy) oraz zabiegi chirurgiczne. O metodzie leczenia decyduje lekarz na podstawie stanu klinicznego, występujących objawów i ich nasilenia oraz planów prokreacyjnych pacjentki.  Dieta w endometriozie – co jeść? Dietoterapia jest bardzo ważnym elementem leczenia endometriozy, którego nie należy bagatelizować. Dzięki odpowiedniej diecie możliwe jest: Wpływa na to na zredukowanie dolegliwości bólowych, poprawę codziennego funkcjonowania, wsparcie płodności oraz zmniejszenie ryzyka powikłań. Dieta w endometriozie powinna charakteryzować się wysoką gęstością odżywczą i potencjałem przeciwzapalnym. Poznaj najważniejsze zalecenia żywieniowe i dowiedz się, co jeść, aby zmniejszyć objawy: W dietoterapii endometriozy bardzo ważne jest również dostarczenie odpowiednich ilości witamin A, E i C, a także wszystkich witamin z grupy B.  Endometrioza – czego nie jeść? Aby dieta w endometriozie była skuteczna, koniecznie jest ograniczenie czynników zwiększających stan zapalny. Są to przede wszystkim: Warto wspomnieć również o tzw. związkach rozprzęgających osie hormonalne oraz związkach endokrynnie czynnych. To różnego rodzaju substancje chemiczne obecne w żywności i środowisku, które zaburzają produkcję hormonów, ich transport i metabolizm, a także wpływają negatywnie na szlaki biochemiczne w układzie nerwowym. Mają zdolność do kumulowania się w organizmie (i środowisku naturalnym) przez co mogą długotrwale zaburzać funkcjonowanie organizmu. Ich całkowite uniknięcie jest niemal całkowicie niemożliwe, natomiast można w pewien sposób ograniczyć ich działanie. Jak to zrobić? Endometrioza – suplementacja  Leczenie endometriozy warto wesprzeć również odpowiednią suplementacją. Należy dobierać ją indywidualnie, w porozumieniu z lekarzem i dietetykiem, aby uniknąć interakcji z lekami i żywnością. Podstawowe suplementy w endometriozie to witamina D, kwasy omega-3 (EPA i DHA) oraz magnez. Dodatkowo można rozważyć następujące suplementy: Podsumowanie Endometrioza to przewlekła choroba zapalna związana z metabolizmem estrogenów i funkcjonowaniem układu immunologicznego. Dieta w endometriozie powinna być ukierunkowana na obniżenie stanu zapalnego i stresu oksydacyjnego, wsparcie procesów immunologicznych, pracy wątroby i mikrobioty jelitowej. Dieta przeciwzapalna, ograniczająca produkty przetworzone, cukier, sól, tłuszcze trans i kontakt z czynnikami rozprzęgającymi osie hormonalne, pomoże w łagodzeniu objawów. 

Hipoglikemia reaktywna – jak leczyć i co jeść? Czym jest hipoglikemia reaktywna i jak jej zapobiec? Poznaj najczęstsze przyczyny hipoglikemii poposiłkowej i dowiedz się, w jaki sposób sobie z nią poradzić.  Co to jest hipoglikemia reaktywna?  Hipoglikemia (niedocukrzenie) to stan, w którym stężenie glukozy we krwi spada poniżej wartości fizjologicznych, czyli poniżej 70 mg/dl (<3,9 mmol/l). Dość skomplikowanym i często budzącym wiele obaw oraz wątpliwości rodzajem hipoglikemii, jest hipoglikemia reaktywna idiopatyczna. Nazywana jest także hipoglikemią z odbicia, hipoglikemią poposiłkową lub spontaniczną. Jest to stan, w którym dochodzi do obniżenia stężenia glukozy we krwi od 2 do 5 godzin po posiłku bez żadnej, uchwytnej przyczyny. Hipoglikemii reaktywnej  towarzyszą charakterystyczne objawy, które ustępują krótko po podaniu węglowodanów. Potencjalnymi czynnikami wyzwalającymi hipoglikemię reaktywną są: Hipoglikemia reaktywna występuje głównie u osób młodych w wieku od 20 do 40 lat, częściej u kobiet niż u mężczyzn. Obserwuje się ją u pacjentów doświadczających dużego stresu, zmęczenia, przepracowania i napięcia emocjonalnego, a także tych, którzy mają za sobą próby redukcji masy ciała. Cechą charakterystyczną osób z hipoglikemią reaktywną jest również nieregularne spożywanie posiłków i pomijanie śniadań.  Objawy hipoglikemii reaktywnej Hipoglikemia reaktywna daje wiele różnych objawów. Kiedy poziom glukozy spada poniżej 70 mg/dl można zaobserwować m.in.: Spadki glikemii poniżej 50 mg/dl mogą dawać również poważniejsze objawy neurologiczne, jednak u pacjentów z hipoglikemią reaktywną występuje to stosunkowo rzadko. Hipoglikemia reaktywna w sporcie Warto wspomnieć również o hipoglikemii reaktywnej w sporcie, która jest częstym problemem u sportowców zawodowych i amatorów. Powstaje ona w sytuacji, kiedy “peak”, czyli największe stężenie insuliny wydzielanej po posiłku nałoży się w czasie z rozpoczęciem aktywności fizycznej. Mięśnie potrzebują glukozy do pracy i “wyłapują” ją z krwioobiegu, co w połączeniu z działaniem insuliny, może doprowadzić do hipoglikemii. Dzieje się to najczęściej wtedy, kiedy posiłek zostanie spożyty ok. 1 h przed wysiłkiem. Hipoglikemia reaktywna nie wpływa bezpośrednio na wydolność, ale bardzo pogarsza samopoczucie sportowca.  Jak więc zapobiec hipoglikemii reaktywnej w sporcie?  Co ważne, podczas aktywności glikemia może spadać do niskich wartości nawet u osób zdrowych (bez hipoglikemii reaktywnej) i nie dawać żadnych objawów. W praktyce ilość i czas podaży węglowodanów w okolicy około treningowej należy zawsze dopasować indywidualnie do zawodnika.  Hipoglikemia reaktywna – dieta Jaka dieta będzie najlepsza przy hipoglikemii reaktywnej? Poznaj najważniejsze zalecenia, które pomogą Ci uniknąć hipoglikemii poposiłkowej i zadbać o stabilizację stężenia glukozy we krwi.  W diecie osób z hipoglikemią reaktywną jest białko.  Spowalnia trawienie, tempo opróżniania żołądka (dzięki czemu uwalnianie glukozy do krwioobiegu i wyrzut insuliny nie są tak gwałtowne) oraz zwiększa uczucie sytości. Co więcej, jest substratem do glukoneogenezy, czyli procesu biochemicznego, w wyniku którego glukoza produkowana jest m.in. z aminokwasów.  Warto jednak wspomnieć, że niektóre rodzaje białek, w szczególności te bogate w leucynę, mogą powodować istotne wyrzuty insuliny. Dotyczy to głównie odżywek białkowych, białka serwatkowego, chudego nabiału. Dlatego do posiłków warto dodawać też tłuszcze, które stabilizują glikemię, a odżywki białkowe stosować wyłącznie wtedy, kiedy jest to absolutnie niezbędne.  Osoby z hipoglikemią reaktywną, często obawiają się spożywania owoców, nie ma jednak ku temu przeciwwskazań. Owoce zawierają fruktozę, która na  jednym z etapów biochemicznych przekształcana jest we fruktozo-1-fosforan. Związek ten zwiększa aktywność enzymu glukokinazy, który odpowiada za przemianę glukozy do glikogenu w wątrobie. Dzięki temu, większa ilość glukozy jest magazynowana w wątrobie, a nie uwalniania do krwioobiegu, co skutkuje bardziej wyrównaną glikemią.  Aby nie doprowadzić do hipoglikemii reaktywnej należy unikać przede wszystkim: Podsumowanie Hipoglikemia reaktywna, zwana też hipoglikemią z odbicia lub poposiłkową polega na spadku stężenia glukozy we krwi poniżej 70 mg/dl w ciągu 2-5 godzin po spożyciu posiłku. W celu stabilizacji glikemii i zapobieganiu hipoglikemii reaktywnej bardzo ważna jest regularność posiłków i ich odpowiednia kompozycja polegają na uwzględnieniu wszystkich makroskładników oraz błonnika. Niezbędna jest indywidualizacja zaleceń, ponieważ każda osoba, może nieco inaczej reagować na ten sam produkt lub posiłek.

Olej z czarnuszki – na co pomaga i jak stosować? Olej z czarnuszki od wielu lat cieszy się ogromną popularnością i jest polecany przy wielu problemach zdrowotnych. Jak działa olej z czarnuszki i kto powinien go stosować? Wszystkiego dowiesz się z tego artykułu. Olej z czarnuszki – właściwości Czarnuszka (Nigella sativia L.) to roślina rosnąca głównie w Azji i terenach śródziemnomorskich. Od tysięcy lat nasiona czarnuszki, a także pozyskiwane z nich oleje, wyciągi i ekstrakty stosowane są w medycynie ludowej w ramach wspierania leczenia wielu problemów zdrowotnych. Wiele zastosowań oleju z czarnuszki potwierdza nowoczesna medycyna i literatura naukowa.  Badania nad składem i właściwościami nasion czarnuszki oraz produkowanych z nich olejów i ekstraktów intensywnie trwają od połowy XX wieku. Wiadomo, że olej z czarnuszki jest źródłem wielu substancji bioaktywnych takich jak saponiny, alkaloidy, kumaryny, polifenole, które są odpowiedzialne za jego prozdrowotne działanie. Na szczególną uwagę zasługuje tymochinon. Jest to substancja obecna w oleju czarnuszki o działaniu: Dodatkowo olej z czarnuszki charakteryzuje się wysoką zawartością kwasów tłuszczowych nienasyconych, które wspierają zdrowie metaboliczne. Jest źródłem m.in. kwasu linolowego (LA) oraz alfa-linolenowego (ALA). Inne ważne składniki nasion czarnuszki to: p-cymen, karwakrol, tymol, t-anetol, β-pinen, α-pinen i γ-terpinen. Dzięki tak bogatemu składowi olej z czarnuszki ma właściwości: Olej z czarnuszki – na co pomaga? Olej z czarnuszki jest pomocny przede wszystkim w stanach osłabienia układu odpornościowego oraz chorobach przebiegających ze wzmożonym, przewlekłym stanem zapalnym. Jest to stan charakterystyczny dla bardzo wielu schorzeń m.in. metabolicznych, sercowo-naczyniowych oraz neurodegeneracyjnych. Zobacz, na co pomaga olej z czarnuszki i kiedy warto go stosować: Inne sytuacje, kiedy warto zastosować olej z czarnuszki to: Mimo tak szerokiego zastosowania oleju czarnuszki i wielu potencjalnych korzyści wynikających z jego przyjmowania, pamiętaj, że najlepiej zadziała jako dodatek do zdrowej diety i zdrowego stylu życia. Najlepszym wsparciem dla Twojego organizmu jest zdrowe, niskoprzetworzone, urozmaicone żywienie, umiarkowana aktywność fizyczna oraz odpowiednia, jakość i długość snu. Jeśli nie dbasz o te czynniki, olej z czarnuszki nie rozwiąże problemu. Zadbaj o podstawy, a następnie sięgnij po dodatkowe wsparcie.  Olej z czarnuszki w ciąży Niestety możliwość zastosowania oleju z czarnuszki w okresie ciąży są kwestią kontrowersyjną. Brakuje wystarczającej liczby wiarygodnych badań oceniających bezpieczeństwo jego stosowania. Z tego względu olej z czarnuszki w ciąży nie jest zalecany rutynowo. Jeśli zastanawiasz się nad jego włączeniem do swojej diety, skonsultuj to z lekarzem i dietetykiem, aby ocenić potencjalne korzyści i zagrożenia. Pomoże to podjąć najlepszą decyzję, adekwatną do Twoich indywidualnych potrzeb. Olej z czarnuszki a karmienie piersią to również niejasna kwestia, wymagająca konsultacji ze specjalistą.   Olej z czarnuszki – przeciwwskazania, kto nie powinien pić?  Oleju z czarnuszki nie należy podawać dzieciom poniżej 1 roku życia. Na jego spożycie powinny również uważać kobiety ciężarne i karmiące piersią. W przypadku przyjmowania jakichkolwiek leków zwłaszcza przeciwdepresyjnych, hipotensyjnych, przeciwzakrzepowych i immunosupresyjnych, należy zasięgnąć opinii lekarza, aby wykluczyć ewentualne interakcje między składnikami oleju z czarnuszki a składnikami leków.  Olej z czarnuszki – jaki wybrać? Jeśli chcesz kupić olej z czarnuszki do picia, zwróć uwagę, aby wybrać olej nierafinowany i tłoczony na zimno. Ma on najwięcej wartości odżywczych i prozdrowotnych. Kupuj olej wyłącznie w ciemnych i szklanych butelkach. Jak przechowywać olej z czarnuszki? Najlepiej w lodówce, w szczelnie zamkniętej butelce. Upewnij się również, jaki jest termin przydatności do spożycia. Najczęściej wynosi on ok. 3 miesięcy od daty wytłoczenia. Jeśli obawiasz się, że nie uda Ci się spożyć całości w określonym czasie, lepiej wybierać mniejszą pojemność. Kiedy pić olej z czarnuszki? Pora spożycia nie ma większego znaczenia. Niektórzy piją olej z czarnuszki rano, inni preferują porę wieczorną. Nie ma to wpływu na jego skuteczność. A jak długo pić olej z czarnuszki? To kwestia bardzo indywidualna, zależna od stanu zdrowia i oczekiwanych efektów. Moje doświadczenia z pacjentami pokazują, że warto regularnie pić olej z czarnuszki przez ok. 1-3 miesiące.  Olej z czarnuszki – jak stosować? Olej z czarnuszki możesz przyjmować samodzielnie lub jako dodatek do posiłków. Charakteryzuje go wyrazisty, korzenny, lekko drapiący w gardło posmak, dlatego wiele osób dodaje go do sałatek, zup lub koktajli. Możesz spożywać go w każdej z tych form, pamiętaj jednak, że olej z czarnuszki nie daje się do smażenia, pieczenia, ani gotowania. Dodawaj go do lekko przestudzonych potraw. Optymalna dawka oleju z czarnuszki w celu zaobserwowania pozytywnych efektów wynosi 1 łyżkę dziennie.  Działanie i zastosowanie oleju z czarnuszki – podsumowanie Olej z czarnuszki jest źródłem wielu składników prozdrowotnych, dzięki którym może wykazywać pozytywny wpływ na funkcjonowanie organizmu. Jest pomocny m.in. we wzmacnianiu odporności oraz profilaktyce i leczeniu chorób metabolicznych i sercowo-naczyniowych. Olej z czarnuszki jako dodatek do dobrze zbilansowanej diety i zdrowego stylu życia może być bardzo dobrym wsparciem dla organizmu w wielu sytuacjach.