Nietolerancja histaminy Nietolerancja histaminy to problem, który w ostatnim czasie budzi duże zainteresowanie, a także wiele wątpliwości. Aby pomóc Ci zrozumieć to zagadnienie, przygotowałam artykuł będący zbiorem najważniejszych informacji i prostych wskazówek. Histamina – co to? Histamina to substancja naturalnie produkowana w naszym organizmie. Zaliczana jest do amin biogennych, pełni funkcje hormonu tkankowego, nerurohormonu, mediatora stanu zapalnego, bierze udział w przekaźnictwie nerwowym i gojeniu się ran. Co ważne, odgrywa istotną rolę zarówno w fizjologicznych, jak i patologicznych procesach. Produkowana jest głównie przez komórki immunologiczne (mastocyty i bazofile), a w największej ilości występuje w skórze, drogach oddechowych i przewodzie pokarmowym.  Histamina jest produkowana przez organizm, ale również dostarczana do niego z żywnością. Jej metabolizm odbywa się na dwa sposoby. Pierwszy z nich związany jest z enzymem DAO, czyli oksydazą diaminową, a drugi z N-metylotransferazą histaminy (HNMT). Niedobory DAO są jedną z częstszych przyczyn nietolerancji histaminy.  Nietolerancja histaminy to nadwrażliwość pokarmowa (niezwiązana z układem immunologicznym!) wynikająca z braku równowagi pomiędzy nagromadzoną w organizmie ilością histaminy, a zdolnością do jej degradacji. Ma złożone podłoże i może dawać wiele różnych objawów. Mimo że jej przebieg może przypominać alergię, nie należy mylić nietolerancji histaminy z reakcją alergiczną. Jest to zagadnienie dość problematyczne, ponieważ symptomy są bardzo niespecyficzne, brakuje złotego standardu diagnostycznego, a zaplanowanie procesu leczenia wymaga czasu i zaangażowania zarówno pacjenta, jak i specjalisty. Niezbędna jest również współpraca lekarzy wielu specjalizacji oraz wykwalifikowanego dietetyka, aby skutecznie i długotrwale zredukować objawy i poprawić stan zdrowia.  Nietolerancja histaminy – przyczyny i diagnostyka Nietolerancja histaminy ma złożone podłoże. Może być uwarunkowana genetycznie, być konsekwencją innych problemów zdrowotnych, a także nieprawidłowej diety i stylu życia. Wśród przyczyn nietolerancji histaminy warto wymienić przede wszystkim:  Aby rozpoznać nietolerancję histaminy, konieczne jest prowadzenie dzienniczka żywieniowego uwzględniającego wszystkie spożyte pokarmy i napoje wraz z informacjami na temat pojawiających się po nich objawów. Kluczowy jest szczegółowy wywiad medyczno-żywieniowy dostarczający informacji o historii medycznej, stosowanej farmakoterapii i suplementacji. Diagnostyka poszerzona obejmuje m.in. badanie stężenia histaminy w kale oraz ocenę aktywności enzymu DAO we krwi.  Nietolerancja histaminy – objawy Objawy nietolerancji histaminy są bardzo niespecyficzne i zawsze należy szukać związku przyczynowo skutkowego między pojawiającymi się dolegliwościami a dietą. Do najczęstszych symptomów można zaliczyć: Objawy najczęściej pojawiają się krótko po spożyciu pokarmów o potencjalnie wysokiej zawartości histaminy i/lub innych amin biogennych oraz ustępują w ciągu kilku godzin.  Dieta przy nietolerancji histaminy Dieta niskohistaminowa jest najlepszym sposobem łagodzenia objawów i poprawy stanu klinicznego osób z nietolerancją histaminy. Polega na ograniczeniu produktów o wysokiej zawartości histaminy oraz żywności zawierającej inhibitory DAO i stymulatory histaminy endogennej. Kluczową zasadą, którą należy się kierować przy planowaniu diety, jest indywidualna tolerancja i reakcja organizmu. Jeśli dany produkt mimo wysokiej zawartości  histaminy nie powoduje objawów i pogorszenia samopoczucia, nie ma konieczności jego eliminacji.  Histamina występuje w wielu produktach spożywczych. Najprościej jest przyjąć zasadę, że jej zawartość wzrasta wraz ze stopniem przetworzenia oraz długością dojrzewania i przechowywania żywności. Procesy związane z fermentacją i psuciem się żywności również powodują wzrost zawartości histaminy.  W diecie niskohistaminowej wskazane jest ograniczenie spożycia produktów takich jak: Warto wspomnieć o alkoholu, który często powoduje najsilniejsze objawy nietolerancji histaminy. Wynika to z faktu, że jest zarówno źródłem histaminy, jak również stymulatorem histaminy endogennej i inhibitorem enzymu DAO. Dlatego bardzo często jest źle tolerowany, a jego spożycie, nawet w niewielkich ilościach, może wyzwalać silne reakcje.  Na diecie niskohistaminowej należy też wybierać produkty o jak najmniejszym stopniu przetworzenia, pozbawione dodatków chemicznych. Wiele konserwantów i barwników może nasilać objawy. W szczególności dotyczy to: Dietoterapia nietolerancji histaminy najczęściej obejmuje 3 etapy. Pierwszy, etap eliminacyjny, polega na wykluczeniu z diety produktów o wysokiej zawartości histaminy oraz zawierających jej stymulatory i/lub inhibiotry DAO. Ustąpienie objawów najczęściej świadczy o tym, że postawiona diagnoza jest prawidłowa i symptomy były spowodowane nietolerancją histaminy. Kolejna faza, faza reintrodukcji, polega na stopniowym wprowadzaniu wcześniej wyeliminowanych pokarmów i obserwacji reakcji organizmu. Podczas tej fazy niezwykle istotne jest prowadzenie dzienniczka żywieniowego, aby móc ocenić, które produkty mogą być spożywane i w jakich ilościach. Ostatni etap to tzw. etap docelowy. Na podstawie zebranych wcześniej informacji możliwe jest zaplanowanie indywidualnej diety niskohistaminowej, która umożliwi złagodzenie objawów, a jednocześnie będzie pełnowartościowa, odżywcza i dopasowana do konkretnego przypadku.  Dietę niskohistaminową warto uzupełnić również odpowiednią suplementacją. Pomocna może być witamina C, B complex i kwercetyna. Pamiętaj, że wiele popularnych suplementów takich jak kurkumina, NAC, czy kofeina mogą nasilać problem i powodować silniejsze objawy nietolerancji histaminy. Dotyczy to również probiotykoterapii. Niektóre szczepy bakterii probiotycznych np. Bifidobacterium breve lub Lactobacillus plantarum mogą wspomóc działanie diety niskohistaminowej, natomiast inne takie jak Lactobacillus reuteri lub Lactobacillu lactis mogą być źle tolerowane i sprzyjać występowaniu objawów. Dlatego wsparcie suplementacyjne zawsze powinno być dobrane indywidualnie po konsultacji ze specjalistą. Jeśli potrzebujesz pomocy w zaplanowaniu diety niskohistaminowej i dobraniu odpowiedniej suplementacji, zapraszam na konsultacje indywidualne. Dostępne opcje współpracy znajdziesz TUTAJ. Podsumowanie Nietolerancja histaminy to złożony problem. Jej objawy są niespecyficzne, a proces diagnostyczny i terapeutyczny wymaga czasu, dyscypliny i zaangażowania zarówno specjalisty, jak i pacjenta. Dzięki odpowiednio skomponowanej diecie niskohistaminowej i suplementacji możliwe jest wsparcie metabolizmu histaminy i zmniejszenie objawów przy jednoczesnym zachowaniu zdrowego, urozmaiconego, zbilansowanego żywienia. 

Choroba refluksowa przełyku (GERD) – skuteczna dietoterapia i suplementacja  Choroba refluksowa przełyku (GERD), potocznie refluks, jest jedną z najczęstszych chorób gastroenterologicznych. Szacuje się, że dotyczy nawet 40% osób dorosłych. GERD ma negatywny wpływ na jakość i komfort życia, może doprowadzić również do poważnych powikłań takich jak rozległe nadżerki, a nawet zmiany nowotworowe w przełyku. W tym artykule przybliżę Ci tematykę dietoterapii GERD, dzięki czemu dowiesz się co jeść, a czego unikać w refluksie.  Co to jest GERD? Przyczyny i objawy refluksu Choroba refluksowa przełyku polega na patologicznym zarzucaniu treści pokarmowej z żołądka do przełyku. W żołądku panuje środowisko kwaśne – jest to niezbędne do prawidłowego wydzielania soków trawiennych i efektywnego trawienia. Cofanie się kwaśnej treści pokarmowej powoduje podrażnienia przełyku, a to prowadzi do wielu nieprzyjemnych objawów oraz powikłań zdrowotnych.  Jak powstaje refluks? Może na to wpływać kilka czynników. Dodatkowo ryzyko wystąpienia choroby refluksowej przełyku jest wyższe u osób z nadmierną masą ciała, które prowadzą siedzący tryb życia oraz są podatne na stres. Refluks może pojawiać się również w wyniku stosowania nieprawidłowej diety.  Jak objawia się choroba refluksowa przełyku? Najczęstszym symptomem jest zgaga, czyli uczucie palenia za mostkiem. Dodatkowo może pojawić się ból w nadbrzuszu i odbijania. Objawami, które mogą świadczyć o chorobie refluksowej przełyku, są też chrypka i kaszel (zespół kaszlu refluksowego i zespół refluksowego zapalenia krtani).  Dieta w refluksie Dietoterapia jest nieodłącznym elementem leczenia choroby refluksowej przełyku. Dzięki odpowiedniemu odżywianiu i komponowaniu posiłków możliwe jest zmniejszenie objawów i poprawa jakości życia, a także zmniejszenie ryzyka powikłań, w tym tzw. przełyku Barreta, który predysponuje do rozwoju raka. Warto też wspomnieć, że układ pokarmowy, jego budowa i fizjologia, jest bardzo złożony, a wszystkie narządy są ze sobą połączone i wzajemnie na siebie wpływają. Oznacza to, że działania terapeutyczne powinny być ukierunkowane na poprawę funkcjonowania całego układu pokarmowego – tylko wtedy będą skuteczne i długotrwałe. Leczenie samych objawów lub jednego, konkretnego problemu bez uwzględnienia całości i w odizolowaniu od pozostałych funkcji pokarmowych może pomóc, ale najczęściej na krótki czas.  Planując dietę w refluksie, warto wziąć pod uwagę czynniki takie jak: Jeśli chcesz skutecznie rozwiązać swoje problemy, uporać się z dolegliwościami oraz kompleksowo zadbać o swój przewód pokarmowy, a tym samym cały organizm, zapraszam do zapisu na konsultacje lub wysłania wiadomości mailowej na adres: nutriaid.dietetyk@gmail.com. Poznaj dwie najważniejsze zasady dietoterapii w chorobie refluksowej przełyku: Dodatkowo z diety (przynajmniej na pewien okres czasu) warto wyeliminować produktów, które obniżają ciśnienie w dolnym zwieraczu przełyku, wywołują jego przejściowe, spontaniczne relaksacje, opóźniają opróżnianie żołądka oraz drażnią receptory i błonę śluzową przełyku. Czego nie jeść w refluksie? Warto wspomnieć również o occie. Wiele osób traktuje picie octu jako naturalny sposób na refluks i zakwaszenie żołądka. Niedokwaszony żołądek przedstawiany jest jako główna przyczyna refluksu, a ocet jako najlepsza, domowa metoda na zgagę. Niestety te założenia w większości przypadków są błędne.  Po pierwsze, wyróżniamy tzw. refluks kwaśny oraz niekwaśny – ten drugi, potencjalnie związany z niedokwasotą żołądka występuje bardzo rzadko, nieporównywalnie rzadziej niż refluks kwaśny. Jednak nawet jeśli mielibyśmy do czynienia z niedokwasotą, ocet nie będzie w pełni skutecznym rozwiązaniem. Dlaczego? pH kwasu octowego wynosi ok. 3-5, a prawidłowe pH żołądka 1-2. Co więcej, cet zawsze należy spożywać po rozcieńczeniu. W przeciwnym razie dojdzie do poważnego uszkodzenia szkliwa oraz śluzówki przełyku, która i tak jest już podrażniona w wyniku choroby refluksowej. W efekcie spożyta mikstura nie ma mocy zakwaszającej żołądek. Kolejna kwestia, dotyczy tego, że u bardzo dużej części pacjentów z refluksem występują problemy z opróżnianiem żołądka. Z pierwszej części tego artykułu, wiesz już, że to jedna z głównych jego przyczyn. Tymczasem główne działanie opiera się właśnie na spowolnieniu tempa opróżniania żołądka. Z tego względu może być stosowany u niektórych pacjentów z insulinoopornością i cukrzycą, ponieważ wolniejsze opróżnianie żołądka, powoduje wolniejsze trawienie węglowodanów i uwalnianie glukozy do krwioobiegu, a tym samym stabilniejszą glikemię. W przypadku refluksu picie octu nie ma jednak zastosowania i może wręcz pogłębiać problem.  Co możesz zastosować zamiast octu? Oto naturalne sposoby na refluks: Suplementacja w refluksie Jeśli cierpisz na refluksową chorobę przełyku, możesz też wspomóc się suplementacją. Pamiętaj, aby skonsultować ją ze specjalistą i upewnić się, że jest bezpieczna w Twoim przypadku. Jakie suplementy mogą pomóc przy refluksie? Podsumowanie Choroba refluksowa przełyku (GERD) to jedna z najczęstszych chorób układu pokarmowego. Objawia się głównie zgagą, czyli silnym pieczeniem za mostkiem, a nieleczona może doprowadzić do poważnych powikłań, w tym choroby nowotworowej. Niezbędnym elementem leczenia jest dieta lekkostrawna z ograniczeniem błonnika i produktów wpływających na czynność dolnego zwieracza przełyku, tempo opróżniania żołądka oraz receptory czuciowe przełyku. Ze względu na złożoność problemu i częste współwystępowanie z innymi problemami zdrowotnymi, kluczowe jest indywidualne, holistyczne podejście.

Endometrioza – dieta i suplementacja wspomagająca leczenie Endometrioza to przewlekła, zapalna, hormonozależna choroba polegająca na występowaniu ognisk endometrium poza jamą macicy. Może powodować bardzo bolesne i obfite miesiączki oraz niepłodność. Sprawdź, jaką dietę i suplementację stosować przy endometriozie, aby zmniejszyć objawy i ryzyko powikłań. Endometrioza – co to jest? Objawy i przebieg endometriozy Zgodnie z definicją, endometrioza to chirurgiczne wykrycie tkanki endometrialnej poza jamą macicy. Coraz częściej zwraca się jednak uwagę na to, że jest to zbyt wąska definicja, która nie odzwierciedla w pełni charakteru tej choroby. W endometriozie tkanki endometrium mogą być zlokalizowane w całym organizmie, choć najczęściej obserwuje się je w jajowodach, jajnikach oraz jamie otrzewnej. Zdarza się, że pojawiają się również w bliźnie np. po cesarskim cięciu. Szacuje się, że endometrioza dotyczy nawet 10% kobiet w okresie rozrodczym, jednak statystyki te mogą być bardzo zaniżone, ze względu na trudną diagnostykę trwającą często nawet 7-10 lat.  Endometrioza jest chorobą o charakterze przewlekłym i zapalnym. Zaliczana jest do schorzeń estrogenozależnych, co oznacza, że jej rozwój i objawy są ściśle związane z gospodarką hormonalną i poziomem estrogenów w organizmie. W przebiegu endometriozy obserwuje się zaburzenia metabolizmu estrogenów, funkcjonowania układu immunologicznego, mikroflory jelitowej oraz wzmożony stres oksydacyjny i stan zapalny. Endometrioza może współwystępować i zwiększać ryzyko innych problemów zdrowotnych takich jak choroby autoimmunologiczne, nowotworowe (m.in. rak jajnika, chłoniak Hodgkina) i schorzenia przewodu pokarmowego np. IBS lub SIBO.  Objawy endometriozy mogą być różne u poszczególnych kobiet i mieć inny stopień nasilenia. W zaawansowanych przypadkach choroba bardzo utrudnia codzienne funkcjonowanie. Najczęstsze objawy endometriozy to: Przyczyny endometriozy Endometrioza to choroba o bardzo złożonej patogenezie. Do dziś nie opisano jednej, konkretnej przyczyny endometriozy, a w jej rozwoju biorą udział zarówno czynniki genetyczne, jak i środowiskowe związane ze stylem życia.  Do czynników ryzyka endometriozy zalicza się m.in.: W rozwoju endometriozy istotną rolę mogą również odgrywać czynniki żywieniowe, w szczególności:  Diagnostyka i leczenie endometriozy Diagnostyka endometriozy jest trudna i często trwa wiele lat. Do jakiego lekarza należy udać się w przypadku występowania niepokojących objawów? Powinien być to ginekolog specjalizujący się diagnozowaniu i leczeniu endometriozy. W procesie diagnostycznym wykorzystywane są metody takie jak: Czy da się wyleczyć endometriozę? Niestety jest to choroba o charakterze przewlekłym, co oznacza, że często nie jest możliwe jej całkowite i trwałe wyleczenie, a objawy mogą nawracać. W terapii endometriozy wykorzystuje się leki zmniejszające ból (m.in. progestageny, antagoniści GnRH, inhibitory aromatazy) oraz zabiegi chirurgiczne. O metodzie leczenia decyduje lekarz na podstawie stanu klinicznego, występujących objawów i ich nasilenia oraz planów prokreacyjnych pacjentki.  Dieta w endometriozie – co jeść? Dietoterapia jest bardzo ważnym elementem leczenia endometriozy, którego nie należy bagatelizować. Dzięki odpowiedniej diecie możliwe jest: Wpływa na to na zredukowanie dolegliwości bólowych, poprawę codziennego funkcjonowania, wsparcie płodności oraz zmniejszenie ryzyka powikłań. Dieta w endometriozie powinna charakteryzować się wysoką gęstością odżywczą i potencjałem przeciwzapalnym. Poznaj najważniejsze zalecenia żywieniowe i dowiedz się, co jeść, aby zmniejszyć objawy: W dietoterapii endometriozy bardzo ważne jest również dostarczenie odpowiednich ilości witamin A, E i C, a także wszystkich witamin z grupy B.  Endometrioza – czego nie jeść? Aby dieta w endometriozie była skuteczna, koniecznie jest ograniczenie czynników zwiększających stan zapalny. Są to przede wszystkim: Warto wspomnieć również o tzw. związkach rozprzęgających osie hormonalne oraz związkach endokrynnie czynnych. To różnego rodzaju substancje chemiczne obecne w żywności i środowisku, które zaburzają produkcję hormonów, ich transport i metabolizm, a także wpływają negatywnie na szlaki biochemiczne w układzie nerwowym. Mają zdolność do kumulowania się w organizmie (i środowisku naturalnym) przez co mogą długotrwale zaburzać funkcjonowanie organizmu. Ich całkowite uniknięcie jest niemal całkowicie niemożliwe, natomiast można w pewien sposób ograniczyć ich działanie. Jak to zrobić? Endometrioza – suplementacja  Leczenie endometriozy warto wesprzeć również odpowiednią suplementacją. Należy dobierać ją indywidualnie, w porozumieniu z lekarzem i dietetykiem, aby uniknąć interakcji z lekami i żywnością. Podstawowe suplementy w endometriozie to witamina D, kwasy omega-3 (EPA i DHA) oraz magnez. Dodatkowo można rozważyć następujące suplementy: Podsumowanie Endometrioza to przewlekła choroba zapalna związana z metabolizmem estrogenów i funkcjonowaniem układu immunologicznego. Dieta w endometriozie powinna być ukierunkowana na obniżenie stanu zapalnego i stresu oksydacyjnego, wsparcie procesów immunologicznych, pracy wątroby i mikrobioty jelitowej. Dieta przeciwzapalna, ograniczająca produkty przetworzone, cukier, sól, tłuszcze trans i kontakt z czynnikami rozprzęgającymi osie hormonalne, pomoże w łagodzeniu objawów. 

Hipoglikemia reaktywna – jak leczyć i co jeść? Czym jest hipoglikemia reaktywna i jak jej zapobiec? Poznaj najczęstsze przyczyny hipoglikemii poposiłkowej i dowiedz się, w jaki sposób sobie z nią poradzić.  Co to jest hipoglikemia reaktywna?  Hipoglikemia (niedocukrzenie) to stan, w którym stężenie glukozy we krwi spada poniżej wartości fizjologicznych, czyli poniżej 70 mg/dl (<3,9 mmol/l). Dość skomplikowanym i często budzącym wiele obaw oraz wątpliwości rodzajem hipoglikemii, jest hipoglikemia reaktywna idiopatyczna. Nazywana jest także hipoglikemią z odbicia, hipoglikemią poposiłkową lub spontaniczną. Jest to stan, w którym dochodzi do obniżenia stężenia glukozy we krwi od 2 do 5 godzin po posiłku bez żadnej, uchwytnej przyczyny. Hipoglikemii reaktywnej  towarzyszą charakterystyczne objawy, które ustępują krótko po podaniu węglowodanów. Potencjalnymi czynnikami wyzwalającymi hipoglikemię reaktywną są: Hipoglikemia reaktywna występuje głównie u osób młodych w wieku od 20 do 40 lat, częściej u kobiet niż u mężczyzn. Obserwuje się ją u pacjentów doświadczających dużego stresu, zmęczenia, przepracowania i napięcia emocjonalnego, a także tych, którzy mają za sobą próby redukcji masy ciała. Cechą charakterystyczną osób z hipoglikemią reaktywną jest również nieregularne spożywanie posiłków i pomijanie śniadań.  Objawy hipoglikemii reaktywnej Hipoglikemia reaktywna daje wiele różnych objawów. Kiedy poziom glukozy spada poniżej 70 mg/dl można zaobserwować m.in.: Spadki glikemii poniżej 50 mg/dl mogą dawać również poważniejsze objawy neurologiczne, jednak u pacjentów z hipoglikemią reaktywną występuje to stosunkowo rzadko. Hipoglikemia reaktywna w sporcie Warto wspomnieć również o hipoglikemii reaktywnej w sporcie, która jest częstym problemem u sportowców zawodowych i amatorów. Powstaje ona w sytuacji, kiedy “peak”, czyli największe stężenie insuliny wydzielanej po posiłku nałoży się w czasie z rozpoczęciem aktywności fizycznej. Mięśnie potrzebują glukozy do pracy i “wyłapują” ją z krwioobiegu, co w połączeniu z działaniem insuliny, może doprowadzić do hipoglikemii. Dzieje się to najczęściej wtedy, kiedy posiłek zostanie spożyty ok. 1 h przed wysiłkiem. Hipoglikemia reaktywna nie wpływa bezpośrednio na wydolność, ale bardzo pogarsza samopoczucie sportowca.  Jak więc zapobiec hipoglikemii reaktywnej w sporcie?  Co ważne, podczas aktywności glikemia może spadać do niskich wartości nawet u osób zdrowych (bez hipoglikemii reaktywnej) i nie dawać żadnych objawów. W praktyce ilość i czas podaży węglowodanów w okolicy około treningowej należy zawsze dopasować indywidualnie do zawodnika.  Hipoglikemia reaktywna – dieta Jaka dieta będzie najlepsza przy hipoglikemii reaktywnej? Poznaj najważniejsze zalecenia, które pomogą Ci uniknąć hipoglikemii poposiłkowej i zadbać o stabilizację stężenia glukozy we krwi.  W diecie osób z hipoglikemią reaktywną jest białko.  Spowalnia trawienie, tempo opróżniania żołądka (dzięki czemu uwalnianie glukozy do krwioobiegu i wyrzut insuliny nie są tak gwałtowne) oraz zwiększa uczucie sytości. Co więcej, jest substratem do glukoneogenezy, czyli procesu biochemicznego, w wyniku którego glukoza produkowana jest m.in. z aminokwasów.  Warto jednak wspomnieć, że niektóre rodzaje białek, w szczególności te bogate w leucynę, mogą powodować istotne wyrzuty insuliny. Dotyczy to głównie odżywek białkowych, białka serwatkowego, chudego nabiału. Dlatego do posiłków warto dodawać też tłuszcze, które stabilizują glikemię, a odżywki białkowe stosować wyłącznie wtedy, kiedy jest to absolutnie niezbędne.  Osoby z hipoglikemią reaktywną, często obawiają się spożywania owoców, nie ma jednak ku temu przeciwwskazań. Owoce zawierają fruktozę, która na  jednym z etapów biochemicznych przekształcana jest we fruktozo-1-fosforan. Związek ten zwiększa aktywność enzymu glukokinazy, który odpowiada za przemianę glukozy do glikogenu w wątrobie. Dzięki temu, większa ilość glukozy jest magazynowana w wątrobie, a nie uwalniania do krwioobiegu, co skutkuje bardziej wyrównaną glikemią.  Aby nie doprowadzić do hipoglikemii reaktywnej należy unikać przede wszystkim: Podsumowanie Hipoglikemia reaktywna, zwana też hipoglikemią z odbicia lub poposiłkową polega na spadku stężenia glukozy we krwi poniżej 70 mg/dl w ciągu 2-5 godzin po spożyciu posiłku. W celu stabilizacji glikemii i zapobieganiu hipoglikemii reaktywnej bardzo ważna jest regularność posiłków i ich odpowiednia kompozycja polegają na uwzględnieniu wszystkich makroskładników oraz błonnika. Niezbędna jest indywidualizacja zaleceń, ponieważ każda osoba, może nieco inaczej reagować na ten sam produkt lub posiłek.

Olej z czarnuszki – na co pomaga i jak stosować? Olej z czarnuszki od wielu lat cieszy się ogromną popularnością i jest polecany przy wielu problemach zdrowotnych. Jak działa olej z czarnuszki i kto powinien go stosować? Wszystkiego dowiesz się z tego artykułu. Olej z czarnuszki – właściwości Czarnuszka (Nigella sativia L.) to roślina rosnąca głównie w Azji i terenach śródziemnomorskich. Od tysięcy lat nasiona czarnuszki, a także pozyskiwane z nich oleje, wyciągi i ekstrakty stosowane są w medycynie ludowej w ramach wspierania leczenia wielu problemów zdrowotnych. Wiele zastosowań oleju z czarnuszki potwierdza nowoczesna medycyna i literatura naukowa.  Badania nad składem i właściwościami nasion czarnuszki oraz produkowanych z nich olejów i ekstraktów intensywnie trwają od połowy XX wieku. Wiadomo, że olej z czarnuszki jest źródłem wielu substancji bioaktywnych takich jak saponiny, alkaloidy, kumaryny, polifenole, które są odpowiedzialne za jego prozdrowotne działanie. Na szczególną uwagę zasługuje tymochinon. Jest to substancja obecna w oleju czarnuszki o działaniu: Dodatkowo olej z czarnuszki charakteryzuje się wysoką zawartością kwasów tłuszczowych nienasyconych, które wspierają zdrowie metaboliczne. Jest źródłem m.in. kwasu linolowego (LA) oraz alfa-linolenowego (ALA). Inne ważne składniki nasion czarnuszki to: p-cymen, karwakrol, tymol, t-anetol, β-pinen, α-pinen i γ-terpinen. Dzięki tak bogatemu składowi olej z czarnuszki ma właściwości: Olej z czarnuszki – na co pomaga? Olej z czarnuszki jest pomocny przede wszystkim w stanach osłabienia układu odpornościowego oraz chorobach przebiegających ze wzmożonym, przewlekłym stanem zapalnym. Jest to stan charakterystyczny dla bardzo wielu schorzeń m.in. metabolicznych, sercowo-naczyniowych oraz neurodegeneracyjnych. Zobacz, na co pomaga olej z czarnuszki i kiedy warto go stosować: Inne sytuacje, kiedy warto zastosować olej z czarnuszki to: Mimo tak szerokiego zastosowania oleju czarnuszki i wielu potencjalnych korzyści wynikających z jego przyjmowania, pamiętaj, że najlepiej zadziała jako dodatek do zdrowej diety i zdrowego stylu życia. Najlepszym wsparciem dla Twojego organizmu jest zdrowe, niskoprzetworzone, urozmaicone żywienie, umiarkowana aktywność fizyczna oraz odpowiednia, jakość i długość snu. Jeśli nie dbasz o te czynniki, olej z czarnuszki nie rozwiąże problemu. Zadbaj o podstawy, a następnie sięgnij po dodatkowe wsparcie.  Olej z czarnuszki w ciąży Niestety możliwość zastosowania oleju z czarnuszki w okresie ciąży są kwestią kontrowersyjną. Brakuje wystarczającej liczby wiarygodnych badań oceniających bezpieczeństwo jego stosowania. Z tego względu olej z czarnuszki w ciąży nie jest zalecany rutynowo. Jeśli zastanawiasz się nad jego włączeniem do swojej diety, skonsultuj to z lekarzem i dietetykiem, aby ocenić potencjalne korzyści i zagrożenia. Pomoże to podjąć najlepszą decyzję, adekwatną do Twoich indywidualnych potrzeb. Olej z czarnuszki a karmienie piersią to również niejasna kwestia, wymagająca konsultacji ze specjalistą.   Olej z czarnuszki – przeciwwskazania, kto nie powinien pić?  Oleju z czarnuszki nie należy podawać dzieciom poniżej 1 roku życia. Na jego spożycie powinny również uważać kobiety ciężarne i karmiące piersią. W przypadku przyjmowania jakichkolwiek leków zwłaszcza przeciwdepresyjnych, hipotensyjnych, przeciwzakrzepowych i immunosupresyjnych, należy zasięgnąć opinii lekarza, aby wykluczyć ewentualne interakcje między składnikami oleju z czarnuszki a składnikami leków.  Olej z czarnuszki – jaki wybrać? Jeśli chcesz kupić olej z czarnuszki do picia, zwróć uwagę, aby wybrać olej nierafinowany i tłoczony na zimno. Ma on najwięcej wartości odżywczych i prozdrowotnych. Kupuj olej wyłącznie w ciemnych i szklanych butelkach. Jak przechowywać olej z czarnuszki? Najlepiej w lodówce, w szczelnie zamkniętej butelce. Upewnij się również, jaki jest termin przydatności do spożycia. Najczęściej wynosi on ok. 3 miesięcy od daty wytłoczenia. Jeśli obawiasz się, że nie uda Ci się spożyć całości w określonym czasie, lepiej wybierać mniejszą pojemność. Kiedy pić olej z czarnuszki? Pora spożycia nie ma większego znaczenia. Niektórzy piją olej z czarnuszki rano, inni preferują porę wieczorną. Nie ma to wpływu na jego skuteczność. A jak długo pić olej z czarnuszki? To kwestia bardzo indywidualna, zależna od stanu zdrowia i oczekiwanych efektów. Moje doświadczenia z pacjentami pokazują, że warto regularnie pić olej z czarnuszki przez ok. 1-3 miesiące.  Olej z czarnuszki – jak stosować? Olej z czarnuszki możesz przyjmować samodzielnie lub jako dodatek do posiłków. Charakteryzuje go wyrazisty, korzenny, lekko drapiący w gardło posmak, dlatego wiele osób dodaje go do sałatek, zup lub koktajli. Możesz spożywać go w każdej z tych form, pamiętaj jednak, że olej z czarnuszki nie daje się do smażenia, pieczenia, ani gotowania. Dodawaj go do lekko przestudzonych potraw. Optymalna dawka oleju z czarnuszki w celu zaobserwowania pozytywnych efektów wynosi 1 łyżkę dziennie.  Działanie i zastosowanie oleju z czarnuszki – podsumowanie Olej z czarnuszki jest źródłem wielu składników prozdrowotnych, dzięki którym może wykazywać pozytywny wpływ na funkcjonowanie organizmu. Jest pomocny m.in. we wzmacnianiu odporności oraz profilaktyce i leczeniu chorób metabolicznych i sercowo-naczyniowych. Olej z czarnuszki jako dodatek do dobrze zbilansowanej diety i zdrowego stylu życia może być bardzo dobrym wsparciem dla organizmu w wielu sytuacjach.